Οι εκλογές για την ανάδειξη αρχηγού στο ΚΙΝΑΛ ολοκληρώθηκαν και πιστεύω ότι τώρα είναι ώρα για τα πρώτα πολιτικά συμπεράσματα. Και θα με ρωτήσει κάποιος: τι σε νοιάζει εσένα αφού πλέον δεν ανήκεις σ’ αυτό το κόμμα;
Φυσικά, από το 2013 δεν ανήκω πλέον στο ΠΑΣΟΚ και ουδέποτε ασπάστηκα όλα τα φαιδρά σχήματα που προσπάθησαν να το υποκαταστήσουν (Ελιές, Συμπαρατάξεις, ΚΙΝΑΛ κλπ.). Όμως το ΠΑΣΟΚ είναι ο πολιτικός σχηματισμός στον οποίο ανδρώθηκα πολιτικά, πίστεψα και ακολούθησα, αγωνίστηκα για τις Αρχές και τις Αξίες του και τιμώ την παρακαταθήκη που μας άφησε ο Ανδρέας και η 3η Σεπτέμβρη.
Άρα, θεωρώ πως έχω το δικαίωμα να καταθέσω την άποψή μου για τα τεκταινόμενα στον κομματικό αυτό σχηματισμό, στον οποίον ακόμα ανήκουν πολλοί φίλοι και σύντροφοί μου, τους οποίους ουδέποτε έπαψα να τιμώ και να αγαπώ..
Αρχικά να πω ότι ποτέ μου δεν πείστηκα ότι το σημερινό αυτό σχήμα (θλιβερό κατάλοιπο του ένδοξου ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ‘80) θα μπορέσει να αποτελέσει ξανά την μεγάλη αγκαλιά η οποία θα χωρέσει όλους του Δημοκράτες πολίτες, τους Προοδευτικούς ανθρώπους του τόπου, όπως το οραματίστηκε και το πραγμάτωσε ο Ανδρέας. Για την ακρίβεια, απώλεσε αυτή την δυνατότητα από το 1996 όταν μετατράπηκε σταδιακά σε εξουσιαστικό μηχανισμό εξυπηρέτησης συμφερόντων της ντόπιας και της ξένης ολιγαρχίας, κόβοντας τους παραδοσιακούς δεσμούς με τους «μη προνομιούχους», απεμπολώντας τα κυριαρχικά Εθνικά δικαιώματα και απαξιώνοντας την Εθνικής μας Αξιοπρέπεια (Οτσαλάν, Ίμια, Ελσίνκι), μετατρεπόμενο σε όργανο εξυπηρέτησης διαπλεκόμενων συμφερόντων και ιδεολογικό συνοδοιπόρο της συντήρησης.
Υπήρξε μια αναλαμπή ελπίδας ότι το σαρωτικό 44% του 2009 ίσως επανέφερε το ΠΑΣΟΚ στον ιστορικό του «δρόμο», όμως παρά τις – ενδεχόμενες – καλές προθέσεις, η ηγεσία του ΓΑΠ αποδείχθηκε «πολύ λίγη» και ανεπαρκής να «χτυπήσει το κακό στη ρίζα του» συγκρουόμενη με τα κατεστημένα συμφέροντα. Όταν, μάλιστα, διέθετε την απόλυτη στήριξη και αποδοχή του συντριπτικά μεγαλύτερου τμήματος του Ελληνικού λαού. Ποιος ξεχνάει το σύνθημα «Γιώργο, άλλαξέ τα ΟΛΑ»; Σύνθημα το οποίο ο ΓΑΠ αποδείχθηκε ανεπαρκής να μετουσιώσει σε πράξη, όσο κι αν κατά βάθος επιθυμούσε.
Οι μετέπειτα – καταστροφικές – εξελίξεις ήρθαν ως αναπόφευκτο επακόλουθο.
Ας πάμε όμως στην διαδικασία εκλογής Προέδρου στο ΚΙΝΑΛ, αυτή καθ΄ αυτή. Κατ’ αρχάς διαφωνώ ριζικά και κάθετα με τέτοιες διαδικασίες «εκλογής» Προέδρου από τη βάση. Στα πολιτικά κόμματα η εκλογή Οργάνων (διότι ο πρόεδρος είναι κομματικό οφίτσιο, κομματικό – μονοπρόσωπο, έστω – Όργανο) έρχονται ως επιστέγασμα και φυσικό επακόλουθο μιας πολιτικο-ιδεολογικής σύγκρουσης ή/και σύνθεσης. Η εκλογή «Αρχηγού» από τη βάση – και μάλιστα από ένα απολύτως απροσδιόριστο εκλογικό σώμα – συνιστά μια «ποπουλίστικη» και εν πολλοίς απολίτικη διαδικασία, μια «πασαρέλα» προσώπων, η οποία στην ουσία ακυρώνει την κάθε πολιτική διαδικασία που ΟΦΕΙΛΟΥΝ να έχουν και με την οποία να λειτουργούν τα πολιτικά κόμματα. Ασχέτως της όποιας οργανωτικής δομής, έχοντας υπόψη τις σημερινές ψηφιακές δυνατότητας (αλλά και αδυναμίες), ένα πολιτικό κόμμα οφείλει να διεξάγει διάλογο και αντιπαράθεση/σύνθεση πολιτικών απόψεων στο εσωτερικό του. Μόνο μ’ αυτό τον τρόπο μπορεί να διατηρήσει τον τίτλο και την ιδιότητα του «κόμματος». Αλλιώς, είναι απλά μια λέσχη κοινωνικής συνεύρεσης (και αν…). Αυτόν δηλαδή τον εκφυλισμό για τον οποίο κατηγορούσαμε και χλευάζαμε τη ΝΔ τη δεκαετία του ’80, σήμερα όχι μόνο τον λουζόμαστε αλλά και τον έχουμε υιοθετήσει απολύτως.
Ο πρόεδρος, λοιπόν, σ’ ένα πολιτικό κόμμα, οφείλει – κατά την άποψή που έχω εγώ για την λειτουργία των κομμάτων – να εκλέγεται από θεσμοθετημένο Όργανο (Συνέδριο, Κεντρική Επιτροπή κλπ.).
Ας περάσουμε λοιπόν στην αξιολόγηση των υποψηφίων:
Στην πασαρέλα αυτή, στα ιδιότυπα αυτά «πολιτικά καλλιστεία», συμμετείχαν 6 στελέχη με τα εξής χαρακτηριστικά:
Ανδρουλάκης: ένα δημιούργημα του «κομματικού σωλήνα» [με εντυπωσιακό όμως μηχανισμό που τον δημιούργησε και τον συντήρησε – (πώς άραγε;)] τα τελευταία χρόνια, αλλά με ΜΗΔΕΝΙΚΟ πολιτικό λόγο και ΑΝΥΠΑΡΚΤΕΣ προτάσεις. Ένα απολίτικο νεφέλωμα κάτω από τις – εύηχες μεν, αλλά κενές περιεχομένου – διακηρύξεις «Μαζί», «Μπροστά», «Πολιτική Αυτονομία». «Μαζί», ποιοί με ποιούς; «Μπροστά», προς ποια κατεύθυνση; «Πολιτική αυτονομία» με ποιο περιεχόμενο, ποιές τακτικές επιλογής συμμαχιών, ποια στρατηγική στόχευση;
Ποιο είναι το πολιτικό πλαίσιο στο οποίο κινήθηκε η υποψηφιότητα Ανδρουλάκη; Ποιες οι συγκεκριμένες προτάσεις του για το μέλλον της Παράταξης και της Πατρίδας;
Κατά τη γνώμη μου καμία και κανένα! Το απόλυτο «τίποτα»! Μια απολίτικη, εύπεπτη μεν, αλλά ομιχλώδης και χωρίς «γωνίες» και «προοπτική συγκρούσεων» υποψηφιότητα, που ενσωματώνει και προσωποποιεί όλο τον εκφυλισμό του ΠΑΣΟΚ τις τελευταίες δεκαετίες.
Γερουλάνος: ίσως η μοναδική υποψηφιότητα με πολιτικό περιεχόμενο, με ξεκάθαρο ιδεολογικό στίγμα και με διατυπωμένο πολιτικό Όραμα για την Παράταξη. Αποκέντρωση, περιφερειακός σχεδιασμός, ενίσχυση της αυτοδιοίκησης, δημοκρατική λειτουργία και λογοδοσία, καθημερινή επαφή με την κοινωνική βάση, συνιστούν ένα καινοτόμο μοντέλο διάρθρωσης και οργάνωσης του δημοκρατικού πολιτεύματος στη χώρα μας το οποίο αποτελεί ίσως ένα βήμα εξέλιξης της πολιτικής πρότασης του ΠΑΣΟΚ του ’80 περί αποκέντρωσης και ισόρροπης περιφερειακής ανάπτυξης.
Ενδιαφέρουσα προσέγγιση, που όμως άξιζε να τεθεί σε πλατιά δημοκρατική διαβούλευση επί της ουσίας. Όχι όμως σε μια τέτοια (σαν την χθεσινή) διαδικασία, αλλά στη διαδικασία ενός προσυνεδριακού διαλόγου. Και σίγουρα όχι σε ένα μόρφωμα σαν το ΚΙΝΑΛ. Σε ένα άλλο κόμμα, με πραγματικά πολιτικά χαρακτηριστικά και λειτουργία, ίσως…
Το λάθος του Γερουλάνου είναι ότι – ενώ διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά και την ιδεολογικο-πολιτική συγκρότηση – δέχθηκε να εισέλθει και να συμμετάσχει σε μια τέτοια διαδικασία προδιαγεγραμμένης φθοράς και ήττας, αντί να απεγκλωβιστεί και να ηγηθεί μιας νέας, ελπιδοφόρας και με πολιτικό περιεχόμενο απόπειρας.
Καστανίδης: ένας έντιμος πολιτικός ο οποίος δεν δίστασε στο παρελθόν να απεμπολήσει οφίτσια μη δεχόμενος να προσμετρηθεί στο σύνολο των διεφθαρμένων διαχειριστών της εποχής Σημίτη. Ένας πολιτικός με σαφές προοδευτικό προσανατολισμό, με συγκροτημένο πολιτικό λόγο και με σωστές (κατά την άποψή μου) προτάσεις, οι οποίες όμως δεν κατάλαβα εάν συγκροτούν ένα συνολικό Σχέδιο.
Έπρεπε να βαδίσει σε έναν δρόμο προσωπικού πολιτικού «απεγκλωβισμού», όπως και ο Γερουλάνος.
Λοβέρδος: Απαξιώ και να σχολιάσω έναν «πολιτικό» ο οποίος «κρέμασε στα μανταλάκια» και διέσυρε αξιολύπητες ανθρώπινες υπάρξεις, σ’ ένα ιδιότυπο ρατσιστικό «πογκρόμ». Η επιτομή του μεταμοντέρνου δεξιόστροφου «σοσιαλ-φιλελευθερισμού», βγαλμένος κατευθείαν από την «εκσυγχρονιστική μήτρα», ομοτράπεζος της νέο-ακροδεξιάς και πρόθυμος συνοδοιπόρος της συντήρησης. Ένας βερμπαλιστής δανδής, που εντυπωσιάζει μεγαλοκυρίες της αστικής τάξης των Αθηνών και νέο-γιάπηδες των πολυεθνικών, αλλά και αυτούς που δεν βλέπουν το επικίνδυνο πρόσωπο που κρύβεται πίσω από το «clean-cut» προσωπείο.
Πέραν του θέματος ηθικής τάξεως που υπάρχει στο πρόσωπό του με την ποινική του δίωξη, ιδεολογικά είναι «ξένο σώμα» στην Παράταξη στην οποία εγώ πίστεψα και στρατεύθηκα.
Ουδέν περαιτέρω σχόλιο…
Παπανδρέου: ένας έντιμος πολιτικός, ίσως ο «πιο αδικημένος» των τελευταίων δεκαετιών, αλλά με δικά του σοβαρά διαχειριστικά λάθη. Παρά τις καλές προθέσεις (τις οποίες του αναγνωρίζω) χειρίστηκε λάθος κρίσιμες συγκυρίες και δέχθηκε ο ίδιος να μετατραπεί σε «σάκο του μποξ» των πολιτικών του αντιπάλων. Με αναπόφευκτο καταστροφικό αντίκτυπο στο ίδιο το ΠΑΣΟΚ.
Η πολιτική είναι σκληρός στίβος, είναι πόλεμος στον οποίον δεν πηγαίνεις με τριαντάφυλλα και ουμανιστικές και παισφίστικες στάσεις τύπου «Γκάντι». Και – κυρίως – ο πολιτικός στίβος δεν είναι πεδίο συγχώρεσης και αναζήτησης «δεύτερης ευκαιρίας». Κανέναν δεν αφορά η προσωπική δικαίωση και η υστεροφημία του Παπανδρέου, όταν μάλιστα ο ίδιος ευθύνεται που έχασε τη δυνατότητα επανάκαμψης και επιστροφής σε πρωταγωνιστικό και ηγετικό ρόλο.
Η υποψηφιότητά του μπορεί να κρίθηκε επιβεβλημένη από την «ηγεσία» του ΚΙΝΑΛ, εν όψει του αδόκητου χαμού της Φώφης Γεννηματά, ως «αντίπαλον δέος» στην «επικίνδυνη» υποψηφιότητα» Λοβέρδου, όμως την κοινωνία δεν την ενδιαφέρει η αποκατάσταση της υστεροφημίας του ΓΑΠ. Την ενδιαφέρει η διατύπωση ενός σύγχρονου Οράματος κι ενός ρεαλιστικού και υλοποιήσιμου πολιτικού προγράμματος το οποίο θα απαντά στις αγωνίες της και θα δίνει ρεαλιστικές και υλοποιήσιμες λύσεις στα προβλήματά της.
Ακόμα κι αν εκλεγεί στην 2η Κυριακή με αντίπαλο τον Ανδρουλάκη, κανείς δεν εγγυάται ότι θα βγάλει την Παράταξη από το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει και θα την οδηγήσει στην εξουσία.
Η απλή επίκληση της αντιδεξιάς» φυσιογνωμίας δεν αρκεί. Πρέπει να μεταφράζεται εν τοις πράγμασι σε πολιτικές.
Χρηστίδης: ένας νεαρός που είδε τη σκιά του και νόμισε ότι είναι το μπόι του. Παιδί του κομματικού σωλήνα, τον οποίον ανέδειξε η Φώφη Γεννηματά (εξ ού και οι συνεχείς αναφορές και επικλήσεις στο έργο και στην παρακαταθήκη της). Από απόψεως άρθρωσης πολιτικού λόγου και διατύπωσης συγκεκριμένων προτάσεων, το «απόλυτο τίποτα». Η υποψηφιότητά του (και τα πήγε αρκετά καλά, τηρουμένων των αναλογιών – δείγμα κι αυτό της σε μεγάλο βαθμό ανωριμότητας της «βάσης») δεν σηματοδότησε απολύτως τίποτα. Απλά, θα προσπαθήσει να κεφαλαιοποιήσει εκλογικά στο μέλλον, την αναγνωρισιμότητα που κατέκτησε.
Εν κατακλείδι, η «εκλογή Αρχηγού στο ΚΙΝΑΛ», μια διαδικασία που στην ουσία δεν αφορούσε την πλατιά πλειοψηφία της κοινωνίας και εκ προοιμίου δεν θα οδηγούσε πουθενά, βαίνει προς την ολοκλήρωσή της, η οποία πάλι δεν θα οδηγήσει πουθενά.
Το γεγονός ότι η συμμετοχή ήταν τόσο υψηλή (απροσδόκητα υψηλή!) κατά την άποψή μου καταδεικνύει την απελπισμένη ανάγκη των δημοκρατικών πολιτών (όπως εκφράστηκε από μια αρκετά σημαντική μερίδα – όχι την συντριπτική πελιοψηφία) να «πιαστούν από κάπου» και ακουμπήσουν τις ελπίδες τους σε ένα κόμμα που θα τους οδηγήσει σε καλύτερες ημέρες, μέσα στο μαύρο σκοτάδι της νέο-φιλελεύθερης βαρβαρότητας που βιώνουν. Όμως με απλή επίκληση των «συμβόλων» και προφορική αναφορά στο «ένδοξο» παρελθόν του ΠΑΣΟΚ (του «αληθινού», σοσιαλιστικού και ριζοσπαστικού ΠΑΣΟΚ, του ΠΑΣΟΚ της υπερήφανης εξωτερικής πολιτικής και της Εθνικής αξιοπρέπειας) δεν οδηγείται η Παράταξη πουθενά.
Χωρίς την διατύπωση μιας ολοκληρωμένης πολιτικής πρότασης, με αναπτυξιακή στόχευση και σαφές κοινωνικό περιεχόμενο, δεν πρόκειται ούτε να «αντιμετωπίσεις» το κατεστημένο και τη διαπλοκή, ούτε να συσπειρώσεις και να στρατεύσεις τον δημοκρατικό κόσμο που βολοδέρνει σε ανιστόρητες και αδιέξοδες επιλογές (π.χ. ΣΥΡΙΖΑ κλπ.) ή ιδιωτεύει.
Χρειάζεται μια νέα ΕΚΚΙΝΗΣΗ της Παράταξης. ΤΩΡΑ είναι η ώρα!
